Nie jestem specem od malarstwa i mam się za przeciętnie wykształconego w tej dziedzinie. Ot tyle by nie dać wielkiej plamy. Małych dałem już parę. Co mnie fascynuje w XVIII i XIX malarstwie? Sceny rodzajowe, sceny dworskie i uwiecznione wydarzenia historyczne. Kupa ludzi wokół głównego wątku obrazu, a tam gdzieś w tle toczy się Przedstawienia kobiet zatem to nie portrety, bo bohaterki wyzute są z indywidualności, nie są to też sceny rodzajowe, bo nie obrazują konkretnej aktywności. Można więc powiedzieć, że nieruchome, zastygłe w bezruchu postaci stają się one elementem swego rodzaju martwej natury (duń. stilleben). Malarstwo to dziedzina sztuk plastycznych, której głównymi środkami wyrazu są kolor i kształt. Występują one w dziełach jako plamy barwne tworzące różne kompozycje. Impast – technika stosowana w malarstwie olejnym lub akrylowym (rzadziej temperowym), polegająca na nakładaniu farby grubą, wypukłą warstwą przy pomocy pędzla Maksymilian Gierymski (1846-1874) był świetnym pejzażystą i autorem licznych scen z polowań. Malował również sceny z powstania styczniowego, którego był uczestnikiem. Najbardziej znane są “Alarm w obozie powstańczym” i “Pikieta powstańcza”. Te obrazy namalowane są skromnie i rzeczowo ukazują życie powstańców. niu erotycznym. Sceny haremowe pojawiały się w malarstwie europejskim wprawdzie już w XVIII wieku, jednak dopiero następne stulecie przynio-sło prawdziwą profuzję dzieł tego rodzaju. Naj-słynniejsze przedstawienia nagich odalisek wy-szły spod pędzla nieznającego Orientu z autopsji Jeana-Auguste’a-Dominique’a Ingresa (m.in. tzw. Dowiedz się wszystkiego o hiszpańskim malarstwie barokowym. W tym poście przeprowadzimy Cię przez ten doskonały artykuł hiszpańskie malarstwo barokowe, cechy charakterystyczne, gatunki i wiele więcej na temat tego rodzaju sztuki, który powstał w XVII wieku i pierwszej połowie XVIII wieku, uważając go za złoty wiek hiszpańskiego Akademizm – kierunek w sztuce europejskiej rozwijający się od XVII do XIX wieku, przede wszystkim w malarstwie i rzeźbie. Polegał na odwoływaniu się do zasad i ideałów sztuki antycznej oraz renesansowej, a także naśladowaniu dzieł uznanych za doskonałe, preferujący tematykę historyczną, religijną i mitologiczną. tAAaN. Na stronach " wieś w malarstwie " zamieszczono wybrane obrazy zawierające tematykę wiejską. Strony 1 i 2 obejmują malarstwo polskie i krótką charakterystykę prezentowanych malarzy, natomiast strony 3 - 5 obejmują malarstwo światowe od XV do XX wieku. W malarstwie światowym starano się uporządkować obrazy wg daty urodzenia malarzy, przy tym wybierano obrazy charakteryzujące życie dawnej wsi, które w krajach zachodnich było nieco inne niż na polskiej wsi. Zainteresowani malarstwem mogą skorzystać z poniższych adresów: , 2, 3, 4, 5, Gęsiarka - T. Axentowicz Pogrzeb huculski - T. Axentow. Konie poniosły - J. Brandt Modlitwa na stepie - Na pastwisku - J. Brandt Pogawędka z praczkami - J. B. Próba konia - J. B. Rozmowa przy studni - J. B. Ucieczka przed burzą - J. B. Babie lato - Bociany - J. Chełmoński Burza - J. Chełmoński Droga w lesie - J. Chełmoński Jesień - J. Chełmoński Kuropatwy - J. Chełmoński Napad wilków - J. Chełmoński Orka - J. Chełmoński Owczarek - J Chełmonski Podczas deszczu - J. Chełmoń. Sprawa przed wójtem - J. Chełm. Wypłata robocizny - J. Cheł. Łoś - Julian Fałat Przeprawa przez roztopy - Zbieranie chmielu - Julian Fałat Trumna chłopska - A. Gierymski Krajobraz leśny - M. Gierymski W polu - A. Kędzierski Gąski - R. Kochanowski Pieczenie kartofli - R. Kochan. Zbieranie kapusty - R. Kochan. Zwózka siana - R. Kochanowski Grzybobranie - F. Kostrzewski Odpust na wsi - F. Kostrzewski Polowanie - F. Kostrzewski Pożar wsi - F. Kostrzewski Grzybobrnie - Sędzia i Telim. Dzieci przed chatą - A. Kotsis Matula pomarli - A. Kotsis Ostatnia chudoba - A. Kotsis W szynku - A. Kotsis TEODOR AXENTOWICZ (Brasov w Siedmiogrodzie 1859 - Kraków 1938). Studiował w Akademii w Monachium (1878-82) i w Paryżu (1882-95). Ok. 1890 był w Londynie, gdzie studiował osiemnastowieczne angielskie malarstwo portretowe i robił kopie z obrazów dawnych mistrzów. Od 1895 mieszkał w Krakowie. Był dyrektorem ASP, współzałożycielem Towarzystwa Sztuka. Cieszył się wielkim uznaniem jako wytworny i modny portrecista, szczególnie kobiet. Cenniejsze są jednak jego sceny rodzajowe z życia chłopów wschodniej Małopolski. JÓZEF BRANDT (Szczebrzeszyn 1841 - Radom 1915). Porzucił studia inżynierskie w Paryżu i zajął się malarstwem; korzystał z porad J. Kossaka i H. Rodakowskiego, uczęszczał do pracowni L. Cognieta. W 1860 powrócił do kraju i odbył z Kossakiem podróż po Ukrainie i Podolu. Od 1862 studiował w Monachium, głównie w pracowni F. Adama i u K. von Piloty'ego w Akademii monachijskiej. Mieszkał stale w Monachium, letnie miesiące spędzał w Orońsku k. Radomia. Od ok. 1875 prowadził we własnej pracowni rodzaj nieurzędowej szkoły dla młodych malarzy, głównie Polaków. Malował przede wszystkim sceny batalistyczne, historyczne i historyczno-rodzajowe, których akcja toczy się na ogół na wschodnich kresach Rzeczypospolitej w XVII w. lub odnosi się do wojen czasów "potopu" szwedzkiego. Malował również sceny rodzajowe ze współczesnego życia wsi i miasteczek oraz myśliwskie. Charakterystyczną właściwością wielu płócien Brandta jest akcentowanie ruchu, wydobycie walorów widowiskowych, barwność malarskiej wizji połączona z dbałością o wierność szczegółów. JÓZEF CHEŁMOŃSKI (Boczki k. Łowicza 1849 - Kukłówka k. Grodziska Mazowieckiego 1914). Uczył się 1867-71 w warszawskiej Klasie Rysunkowej i w prywatnej pracowni W. Gersona, 1872-74 studiował w Akademii monachijskiej. W 1875 udał się do Paryża, gdzie zyskał dużą popularność dzięki oryginalnej tematyce swoich obrazów. Współpracował jako ilustrator z paryskim "Le Monde Illustre". Zwiedzał Włochy, odbywał wycieczki na Podole i Ukrainę. Malował sceny rodzajowe, ukazując z dużym autentyzmem życie wsi polskiej i ukraińskiej, oraz sceny myśliwskie. W realistycznych, nastrojowych pejzażach z wielką wrażliwością odtwarzał koloryt przyrody. Rzadziej malował portrety. Był doskonałym malarzem konia, sławę przyniosły mu rozpędzone "Czwórki" i "Trójki". JULIAN FAŁAT (Tuligłowy k. Przemyśla 1853 - Bystra na Śląsku 1929). Uczył się 1869-71 u W. Łuszczkiewicza w krakowskiej SSP, 1878-80 w Akademii monachijskiej. Wiele podróżował po Europie, w 1885 odbył podróż dookoła świata. Zaproszony w następnym roku przez cesarza Wilhelma II (którego poznał na polowaniu na niedźwiedzie u Radziwiłłów w Nieświeżu) do Berlina, spędził tam 10 lat, malując sceny myśliwskie dla cesarza i dworu. Z W. Kossakiem i kilkoma innymi polskimi malarzami pracował nad panoramą Przejście przez Berezynę. Mianowany w 1895 dyrektorem SSP w Krakowie, zreformował system nauczania. W 1910 osiadł w Bystrej. W początkowym okresie dużo rysował i malował akwarelą motywy pejzażowe, rodzajowe i typy ludowe z najbliższego otoczenia. Od czasu pobytu w Nieświeżu często powracał do tematyki myśliwskiej w zimowej scenerii, do motywu dzikiej zwierzyny, malował pejzaże z Litwy, Polesia, podgórza Beskidu Śląskiego, widoki starego Krakowa. Sceny z polowań i zimowe pejzaże z potokiem w śniegu przyniosły mu największą popularność. Malował też portrety, liczne autoportrety, typy ludowe. Posługiwał się techniką olejną, gwaszem, pastelem, najchętniej jednak akwarelą. Wirtuozeria, wrażliwość na kolor, umiejętność oddania najsubtelniejszych zjawisk barwy i światła pozwalają zaliczyć go do najwybitniejszych polskich akwarelistów. ALEKSANDER GIERYMSKI (Warszawa 1850 - Rzym 1901). Uczył się najpierw w Klasie Rysunkowej w Warszawie, kontynuował naukę 1868-72 w Akademii monachijskiej. Zmieniał często miejsce pobytu ( Warszawa, Monachium, Rzym, Paryż). Zafascynowany włoskim malarstwem renesansowym, zwłaszcza weneckim, podjął własne poszukiwania w zakresie koloru. W scenach rodzajowych, pejzażach, widokach miejskich, w licznych nokturnach z Monachium i Paryża kładł nacisk na studia koloru i światła, zbliżając się do osiągnięć impresjonistów i postimpresjonistów. W wielu kompozycjach malarskich i w licznych rysunkach dawał wyraz nurtującym go zainteresowaniom problematyką społeczną. MAKSYMILIAN GIERYMSKI (Warszawa 1846 - Reichenhall w Bawarii 1874). Brał udział w powstaniu styczniowym, po czym studiował krótko w Szkole Głównej i w SSP w Warszawie. Od 1867 przebywał w Monachium, gdzie studiował malarstwo w Akademii. Malował pejzaże, sceny rodzajowe, epizody z powstania styczniowego, sceny polowań z udziałem wytwornych jeźdźców w rokokowych strojach, cieszące się wielkim powodzeniem na zagranicznych rynkach sztuki. W jego obrazach uderza swoboda i naturalność kompozycji, subtelne, malarskie odczucie krajobrazu, mistrzowskie rozwiązania problemu światła, talent kolorystyczny. Był jedną z czołowych osobistości polskiej kolonii malarskiej w Monachium. APOLONIUSZ KĘDZIERSKI Urodził się w rodzinie prowincjonalnego nauczyciela. Po upadku powstania styczniowego Kędzierscy osiedlają sie w Radomiu, gdzie młody Apoloniusz rozpoczął naukę w miejscowym gimnazjum. Dzięki uzdolnieniom rysunkowym znalazł się w Orońsku, gdzie Józef Brandt prowadził prywatną szkołę malarską. W 1885 roku Brandt kieruje A. Kędzierskiego na nauki w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona. W 1886 roku, również przy pomocy Brandta, A. Kędzierski wyjechał na studia do Monachium. W roku 1894 osiedlił się w Warszawie. Zmarł w oblężonej Warszawie 21 września 1939 roku. Początkowo malował w stylu Józefa Brandta, któremu tak wiele zawdzięczał. W późniejszym okresie życia przerzucił się na malarstwo akwarelowe. Malował pejzaże, sceny rodzajowe, starych rybaków znad Narwi, główki pięknych łowiczanek, kwiaty i zwierzęta. ROMAN KOCHANOWSKI (ur. 28 lutego 1857 w Krakowie - zm. 3 sierpnia 1945 we Freising, Bawaria) Początków malarstwa uczył się u Maksymiliana Cercha. Studia malarskie rozpoczął w 1874 roku w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1873/75) pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza i Henryka Grabińskiego (rysunek i malarstwo pejzażowe). W 1875 roku przeniósł się do Wiednia do Akademii Sztuk Pięknych gdzie studiował początkowo u Christiana Grieppenkerla a w latach 1976-78 u Eduarda Lichtenfelsa jako stypendysta na wydziale pejzażu. W okresie wiedeńskim, trwającym do 1881 roku zaczął odnosić pierwsze sukcesy malarskie: złoty medal w akademii wiedeńskiej, wystawy w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych i lwowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. W 1881 roku przeniósł się do Monachium, gdzie mieszkał i pracował aż do śmierci. FRANCISZEK KOSTRZEWSKI Pejzażysta-realista, popularny artysta Warszawy XIX w. Uczeń Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie - Aleksandra Kokulara, Christiana Breslauera, Jana Feliksa Piwarskiego, Rafała Hadziewicza i Marcina Zaleskiego. Odbywał z kolegami, między innymi z Wojciechem Gersonem i Ignacym Gierdziejewskim wędrówki po kraju, dostarczające tematów do studiów pejzażu i ludzi. Malował pejzaże i sceny rodzajowe (6 obrazów do dekoracji parostatków wiślanych w 1852 roku). Od ok. 1860 poświęcił się głównie ilustratorstwu (szkice okolicznościowe i karykatury). Współpracował z czasopismami warszawskimi, jak Tygodnik Ilustrowany i Kłosy. W jego twórczości ścisłość obserwacji łączy się zawsze z zacięciem humorystycznym. ALEKSANDER KOTSIS (Ludwinów 1836 - Podgórze 1877, obie miejscowości dziś w obrębie Krakowa). Studiował w SSP w Krakowie u Stattlera, W. Łuszczkiewicza i A. Płonczyńskiego, a dzięki stypendium kontynuował naukę w Akademii w Wiedniu (1860-62). Do Wiednia jeździł jeszcze w 1870, a w 1871-75 przebywał głównie w Monachium. Malował przede wszystkim obrazy rodzajowe z życia wsi, często sentymentalne w wyrazie, i portrety, Był wielkim miłośnikiem gór, co znalazło odzwierciedlenie nie tylko w scenach z życia górali, lecz także we wrażliwie zobaczonych i pięknych w kolorze krajobrazach. Twórczość artysty, a szczególnie jego szkice olejne, bardzo wysoko cenili koloryści. 1, 2, 3, 4, 5, Powrót do strony głównej Agnieszka Świętosławska W książce omówiono narodziny i ewolucję tematyki rodzajowej w malarstwie polskim od schyłku XVIII wieku po rok 1850. Przedstawione zostały początki tej dziedziny twórczości na gruncie narodowym, losy jej pionierów oraz stopniowy wzrost jej rangi, widoczny zarówno w twórczości malarzy, jak i w wypowiedziach krytyków oraz miłośników sztuki. Zawarty w tomie przegląd zjawisk artystycznych pozwala prześledzić, jak z każdą kolejną dekadą XIX stulecia malarstwo rodzajowe zyskiwało coraz szersze grono reprezentantów i coraz silniej konkurowało z gatunkami tradycyjnie umieszczanymi na szczycie akademickiej hierarchii tematów. Niezależnie od tego, czy poważne, czy raczej dowcipne, sceny z życia codziennego polskich miast i wiosek traktowane były jako ucieleśnienie „problematyki krajowej”. Artyści obrazowali ludowe tradycje i obyczaje, podkreślali lokalny koloryt, odwoływali się do powszednich doświadczeń ludzi sobie współczesnych – niejednokrotnie budząc tym samym mocniejsze, niż dotychczas, emocje. Opinie: Wystaw opinię Ten produkt nie ma jeszcze opinii Czas dostawy:plik do pobrania Koszty dostawy: Kurier Fedex zł brutto Odbiór osobisty zł brutto Kurier DPD zł brutto Paczkomaty InPost zł brutto Orlen Paczka zł brutto Kurier InPost zł brutto Kod producenta: 978-83-627-3794-9 W książce omówiono narodziny i ewolucję tematyki rodzajowej w malarstwie polskim od schyłku XVIII wieku po rok 1850. Przedstawione zostały początki tej dziedziny twórczości na gruncie narodowym, losy jej pionierów oraz stopniowy wzrost jej rangi, widoczny zarówno w twórczości malarzy, jak i w wypowiedziach krytyków oraz miłośników sztuki. Zawarty w tomie przegląd zjawisk artystycznych pozwala prześledzić, jak z każdą kolejną dekadą XIX stulecia malarstwo rodzajowe zyskiwało coraz szersze grono reprezentantów i coraz silniej konkurowało z gatunkami tradycyjnie umieszczanymi na szczycie akademickiej hierarchii tematów. Niezależnie od tego, czy poważne, czy raczej dowcipne, sceny z życia codziennego polskich miast i wiosek traktowane były jako ucieleśnienie „problematyki krajowej”. Artyści obrazowali ludowe tradycje i obyczaje, podkreślali lokalny koloryt, odwoływali się do powszednich doświadczeń ludzi sobie współczesnych – niejednokrotnie budząc tym samym mocniejsze, niż dotychczas, emocje. TytułObrazy codzienności Polskie malarstwo rodzajowe I połowy XIX wieku AutorAgnieszka Świętosławska Językpolski WydawnictwoPolski Instytut Studiów nad Sztuką Świata ISBN978-83-627-3794-9 SeriaSTUDIA I MONOGRAFIE / STUDIES AND MONOGRAPHS STUDIA I MONOGRAFIE / STUDIES AND MONOGRAPHS Rok wydania2015 Liczba stron538 Formatpdf -11% „Kwestia niemiecka" w publicystyce Bolesława Prusa Autorka w publikacji podejmuje jeden z trzech "prądów wewnętrznych" w publicystyce Bolesława Prusa, jakim obok "kwestii chłopskiej" i "kwestii żydowskiej" była "kwestia niemiecka". Na podstawie analizy drukowanych przez niego tekstów publicystycznych autorka dokonuje rozróżnienia między Niemcami a Prusakami, pisze o stereotypie Niemca i myśli politycznej Prusa. Ukazuje, że na tle publicystyki drugiej połowy XIX wieku Prus wyróżniał się swoimi poglądami na temat "problemu niemieckiego". -28% „Zło niechrześcijańskie i nieludzkie” Historia dzieciobójstwa i inne szkice z dziejów codzienności Autor analizuje zagadnienia z dziejów codzienności, przede wszystkim w państwie pruskim. Jest to pierwsza książka w Polsce poświęcona tej tematyce w ujęciu historycznym w odniesieniu do naszego najważniejszego, zachodniego sąsiada. Wnikliwemu oglądowi poddane zostało zjawisko dzieciobójstwa. Problem wprawdzie nośny i makabryczny, ale przede wszystkim ważny, jako element dawnej regulacji urodzeń w świecie bez antykoncepcji. Autor podejmuje też nowatorską i kluczową dla dzisiejszej Polski tematykę dziejów bezpieczeństwa w różnych aspektach – socjalnym, zdrowotnym, edukacyjnym, rodzinnym, mieszkaniowym. Interesuje się kwestią mentalności i stereotypów etnicznych oraz coraz częściej dyskutowaną w przestrzeni publicznej ważną tematyką historii kobiet. Publikacja zawiera rozdział o dziejach chłopów, która to problematyka po 1989 r. w polskiej historiografii się prawie nie pojawia oraz obszernie omawia rolę warstw niższych w powstaniu 1794 r. Książka jest tak skonstruowana, że każdy rozdział może stanowić odrębną całość. -16% Afryka i Europa. Od piramid egipskich do Polaków w Afryce Wschodniej Piętnaście rozpraw zamieszczonych w niniejszym tomie to owoc badań naukowych autora - profesora historii - prowadzonych w latach 1975-1999 w Afryce. Tematyka publikacji jest bardzo obszerna i dotyczy najstarszych zabytków cywilizacji afrykańskiej, handlu niewolnikami i walki o jego zniesienie, ekspansji mocarstw europejskich (głównie Wielkiej Brytanii i Niemiec) na Czarnym Lądzie oraz ideologii apartheidu. Dodatkowym walorem publikacji jest przedstawienie związków Polaków z Afryką (zwłaszcza Wschodnią), poczynając od pierwszych udokumentowanych źródłowo danych z dalekiej przeszłości aż po czasy najnowsze. -10% Ameryka Łacińska. Dzieje i kultura Przedstawiana książka to wyjątkowo rzetelna i ciekawa próba syntetycznego ujęcia historii Latynoameryki, która z całą pewnością spotka się z zainteresowaniem szerokiego kręgu odbiorców. Niewątpliwe naukowo-dydaktyczne zalety monografii idą w parze z jeszcze jedną cechą, która jest szczególnie godna podkreślenia, wartką, wciągającą narracja, zwłaszcza w partiach książki traktujących o podboju Ameryki przez Hiszpanów. -29% Anioły w legendach polskich Każde miejsce ma swojego ducha – genius loci – który sprawia, że jest ono niepowtarzalne. Jak mówi Autor: „Wierzę w istnienie dobrych oraz złych duchów, wierzę w ich misję i niebagatelny wpływ tak na losy indywidualne, jak i całych społeczności oraz państw. Gdybym tej wiary nie miał, nie podjąłbym trudu wydania tej publikacji”. W niniejszej pracy autor dzieli się z czytelnikami głębokim przekonaniem o istnieniu i działaniu aniołów miejsc (państw, miast i regionów), zgodnie z nauką biblijną oraz z pismami ojców Kościoła. Legendy zaprezentowane w tym tomie są osadzone w konkretnej czasoprzestrzeni oraz powiązane z wydarzeniami i osobami kształtującymi dzieje Polski. Szerokie tło historyczne i odwołania do źródeł pozwalają czytelnikowi lepiej zrozumieć poszczególne opowieści, naświetlając ich bogate konteksty i rozmaite uwarunkowania. Książka adresowana jest nie tylko do osób zajmujących się tematyką anielską. Ogrom przedstawionego w niej materiału historycznego i etnograficznego z pewnością zainteresuje wszystkich, którym drogie są dzieje Ojczyzny i jej kultura duchowa. -10% Anomeizm (arianizm, neoarianizm, eunomianizm) na zachodzie Imperium Rzymskiego od zaistnienia do IV w. po Chr. Problem teologiczny i filozoficzny Książka podejmuje niezmiernie istotny i subtelny problem wczesnego chrześcijaństwa, który, jak zaznacza autor we wstępie, był „decydujący o sensie istnienia nowego wyznania”, mianowicie kwestię boskości Jezusa Chrystusa. Śledzi zjawisko anomeizmu, którego przejawy dostrzega już w teologii przednicejskiej, a które zyskało wyraz w wielkich heterodoksyjnych nurtach IV wieku, jakimi były arianizm, neoarianizm i eunomianizm. Należy zgodzić się z Autorem, że anomeizm i dyskusje z nim związane stanowiły problem zarówno teologiczny, jak też filozoficzny, a niekiedy nawet filologiczny. Ważnym walorem pracy jest jej charakter źródłowy. Wykorzystuje też obszerną literaturę przedmiotu, o czym świadczą obszerne przypisy oraz obfita bibliografia, ale przede wszystkim odniesienia w tekście do dyskusji czy opracowań istniejących w literaturze naukowej, także w tej najnowszej. Książki Tako Wydawnictwo: Tako Oprawa: Twarda Opis W książce omówiono narodziny i ewolucję tematyki rodzajowej w malarstwie polskim od schyłku XVIII wieku po rok 1850. Przedstawione zostały początki tej dziedziny twórczości na gruncie narodowym, losy jej pionierów oraz stopniowy wzrost jej rangi, widoczny zarówno w twórczości malarzy, jak i w wypowiedziach krytyków oraz miłośników sztuki. Zawarty w tomie przegląd zjawisk artystycznych pozwala prześledzić, jak z każdą kolejną dekadą XIX stulecia malarstwo rodzajowe zyskiwało coraz szersze grono reprezentantów i coraz silniej konkurowało z gatunkami tradycyjnie umieszczanymi na szczycie akademickiej hierarchii tematów. Niezależnie od tego, czy poważne, czy raczej dowcipne, sceny z życia codziennego polskich miast i wiosek traktowane były jako ucieleśnienie ?problematyki krajowej?. Artyści obrazowali ludowe tradycje i obyczaje, podkreślali lokalny koloryt, odwoływali się do powszednich doświadczeń ludzi sobie współczesnych ? niejednokrotnie budząc tym samym mocniejsze, niż dotychczas, emocje. Szczegóły Tytuł Obrazy codzienności Polskie malarstwo rodzajowe I połowy XIX wieku Podobne z kategorii - Książki Darmowa dostawa od 199 zł Rabaty do 45% non stop Ponad 200 tys. produktów Bezpieczne zakupy Informujemy, iż do celów statystycznych, analitycznych, personalizacji reklam i przedstawianych ofert oraz celów związanych z bezpieczeństwem naszego sklepu, aby zapewnić przyjemne wrażenia podczas przeglądania naszego serwis korzystamy z plików cookies. Korzystanie ze strony bez zmiany ustawień przeglądarki lub zastosowania funkcjonalności rezygnacji opisanych w Polityce Prywatności oznacza, że pliki cookies będą zapisywane na urządzeniu, z którego korzystasz. Więcej informacji znajdziesz tutaj: Polityka prywatności. Rozumiem Na pewno znasz obraz „Bitwa pod Grunwaldem” Jana Matejki czy „Śniadanie wioślarzy” Auguste’a Renoira, ale czy potrafisz bez wahania określić gatunek malarski, który reprezentuje każde z tych dzieł? W tym artykule zajmę się omówieniem podziału malarstwa ze względu na jego temat. Poniższe informacje przydadzą się przede wszystkim osobom początkującym, jednak nawet jeśli masz już sporą wiedzę z historii sztuki upewnij się, że znasz wszystkie wymienione gatunki. Oczywiście najważniejsze by teorię popierać przykładami i tutaj także każde pojęcie okraszone jest kilkoma tytułami dzieł zaliczanych do danego rodzaju oraz cennymi informacjami, których w kontekście matury nigdy za wiele. 😉 Zacznijmy od rozwiania wątpliwości dotyczących tego, o co właściwie chodzi, gdy pada pytanie o gatunek lub rodzaj malarstwa. Te określenia są często stosowane wymiennie i w powszechnym rozumieniu odnoszą się do klasyfikacji według tematu podejmowanego przez twórcę w jego dziele, na czym skupię się w tym wpisie. Niemniej, czasem można spotkać się z podziałem na rodzaje ze względu na technikę wykonania, np. malarstwo ścienne, malarstwo sztalugowe itp. Zachęcam Cię jednak do trzymania się konkretu i nazywania techniki techniką a tutaj znajdziesz więcej informacji odnośnie różnych technik malarskich (które również należy znać do matury). Podział malarstwa na gatunki i rodzaje (według tematyki): akt – jeden z popularniejszych tematów malarskich, ale także fotograficznych i rzeźbiarskich, będący przedstawieniem nagiego ciała ludzkiego, które może występować samodzielnie, np. „Śpiąca Wenus” Giorgione, w grupie, np. „Łaźnia turecka” Ingres’a czy tak liczne w historii sztuki „Kapiące się”, ale także może stanowić część większej kompozycji zaliczanej do innego gatunku malarskiego, np. „Narodziny Wenus” Sandro Botticellego lub „Śniadanie na trawie” Eduarda Maneta; portret – artystyczne przedstawienie konkretnej osoby bądź też grupy osób mające na celu utrwalenie jej/ ich wizerunku; w zależności od sposobu ujęcia postaci a także funkcji danego portretu wyróżniamy odmienne typy przedstawień z tego gatunku, aby się z nimi szczegółowo zapoznać przeczytaj Rodzaje portretu – niezbędnik maturalny, tam też znajdziesz liczne przykłady dzieł z każdego typu; pejzaż – malarstwo krajobrazowe, którego tematem jest natura bądź miasto; pejzaż usamodzielnia się i zaczyna odgrywać ważną rolę od epoki renesansu (np. „Burza” autorstwa Giorgione), początkowo ma charakter realistyczny i dąży do jak najdokładniejszego odzwierciedlenia natury, z czasem jednak przyjmuje formy coraz bardziej ekspresyjne, np. pejzaże romantyczne – „Ostatnia droga Temeraire’a” J. M. Williama Turnera aż po pejzaże eksperymentalne będące twórczą reinterpretacją przedstawianego przez artystę miejsca, np. kubistyczna „Horta de Ebro” Pabla Picassa czy ekspresjonistyczny „Młyn w Dangast” Ericha Heckela; gdy postaci ludzkie lub zwierzęce stanowią jedynie uzupełnienie kompozycji pejzażowej określamy je jako sztafaż (pejzaż ze sztafażem); w zależności od tego, co dany pejzaż przedstawia wyróżnia się następujące podgatunki: – weduta – pejzaż miejski, przedstawienie miasta z jego charakterystyczną zabudową, np. „Plac świętego Marka” Canaletta, „Bulwar Montmartre” Camille’a Pissarro; – marina – pejzaż morski, przedstawienie morza z łodziami lub okrętami, portu bądź przystani, również sceny bitew morskich; był to rodzaj malarstwa szczególnie popularny w XVII i XVIII w., np. „Port morski o wschodzie słońca” Claude’a Lorraina, „Morze lodu” Caspara Davida Friedricha; – nokturn – pejzaż nocny utrzymany w ciemnych odcieniach, natura lub budowle są ukazane w półmroku, oświetlone nikłym światłem, np. „Opera paryska w nocy” Aleksandra Gierymskiego; nokturnem może być też kompozycja o innej tematyce, chociażby mitologicznej, np. „Narcyz” Caravaggia; malarstwo religijne – malarstwo podejmujące szeroko pojętą tematykę religijną, poczynając od ilustracji scen z Biblii, przez przedstawienia najważniejszych postaci biblijnych tj. Matka Boska czy Chrystus aż po wizerunki świętych; w kontekście tego gatunku bardzo ważna jest znajomość atrybutów charakterystycznych dla danej postaci oraz najpopularniejszych typów ikonograficznych; malarstwo mitologiczne – przedstawienie malarskie czerpiące z mitologii, najczęściej greckiej lub rzymskiej, popularnie od czasów antycznych i wielokrotnie podejmowane przez artystów nowożytnych oraz nowoczesnych; podobnie jak w malarstwie religijnym i z innych gatunków w kompozycji o tematyce mitologicznej mogą występować akty czy pejzaż jako tło, np. „Trzy Gracje” Rafaela Santi; malarstwo historyczne – malarstwo przedstawiające wydarzenia i postaci historyczne, nawiązujące do ważnych momentów w dziejach państw, narodów, cywilizacji, np. „Koronacja Marii Medycejskiej” Petera Paula Rubensa, „Przysięga Horacjuszy” Jacques’a Louisa Davida, rysunkowe przedstawienia z cyklu „Polonia” czy „Lithuania” Artura Grottgera etc.; jest to rodzaj malarstwa, który rozwijał się szczególnie mocno od XVIII wieku, w ramach takich kierunków jak klasycyzm czy akademizm, w kontekście polskiej sztuki XIX-wiecznej wyróżnia się niekiedy zjawisko historyzmu, którego czołowym przedstawicielem jest Jan Matejko; batalistyka – odmiana malarstwa historycznego, której tematem są przedstawienia bitew, najazdów czy pochodów wojennych, np. „Bitwa pod Issos” – mozaika z Domu Fauna w Pompejach, „Bitwa pod San Romano” Paola Uccella, „Szarża w wąwozie pod Somosierrą” Piotr Michałowski, etc.; malarstwo alegoryczne – gatunek malarstwa, w którym idee, pojęcia lub koncepcje abstrakcyjne są personifikowane jako postaci ludzkie bądź zwierzęce opatrzone odpowiednimi atrybutami lub emblematami, niekiedy też ujęte w charakterystycznych pozach i gestach, np. „Miłość ziemska i niebiańska” Tycjan, „Zwycięstwo czasu nad miłością” Agnolo Bronzino, „Alegoria malarstwa” Jan Vermeer van Delft; personifikowane mogą być cechy charakteru, ale także cnoty i przywary moralne człowieka czy większe zjawiska lub koncepcje ideowe, np. prawda, męstwo, Kościół/ wiara, czas, sztuka, pokój i wojna itp.; tego typu postaci i sceny alegoryczne były obecne od wczesnych etapów rozwoju sztuk plastycznych, szczególną popularnością cieszyły się w średniowieczu i w okresie nowożytności, zwłaszcza w baroku, kiedy to wymiar dydaktyczno-moralizatorski dzieł sztuki odgrywał pierwszoplanową rolę; malarstwo rodzajowe – malarstwo przedstawiające sceny z życia codziennego, obyczaje i obrzędy, także pracę lub wypoczynek; ten rodzaj malarstwa służy najczęściej „sportretowaniu” danej kultury czy grupy społecznej bez przemycania treści symbolicznych; zwykle cechuje go duży realizm i dbałość o detale, oddanie atmosfery miejsca lub ukazywanego wydarzenia; mimo pojawiania się tego typu przedstawień już w starożytności do rzeczywistego rozwoju malarstwa rodzajowego doszło dopiero od wieku XVI a jego największy rozwój przypada na wiek XVII i XVIII, kiedy to zajmuje ono ważne miejsce w twórczości malarzy barokowych (głównie z Flandrii i Holandii) oraz rokokowych, np. „Zabawy dziecięce” Pietera Bruegla Starszego, „Huśtawka” Jean-Honoré Fragonarda; w drugiej połowie XIX w. sceny rodzajowe powracają w twórczości impresjonistów i postimpresjonistów, np. „Bal w Moulin de la Galette” Auguste’a Renoira, „Niedzielne popołudnie na wyspie Grande Jatte” Georges’a Seurata etc.; martwa natura – gatunek malarski, w którym na przedstawienie składają się artystycznie zakomponowane obiekty, najczęściej nieożywione tj. naczynia, owoce, przedmioty użytku codziennego; kompozycje tego typu mogą mieć wymiar czysto estetyczny lub symboliczny, często stanowią także uzupełnienie większej sceny rodzajowej, historycznej, religijnej czy portretowej, np. „Wieczerza w Emaus” Caravaggia czy „Portret Stanisława Augusta z klepsydrą” Marcello Bacciarellego, a niekiedy bywają „pretekstem” do eksperymentów formalnych, np. w okresie nowoczesności i modernizmu – martwe natury Cézanne’a, kubistów, fowistów; jako samodzielny temat malarski zaczęły występować dopiero w baroku, do mistrzów martwych natur z tego okresu należy Willem Claesz Heda; animalistyka – przedstawienia zwierząt, zarówno pasących się, odpoczywających jak i osaczanych w trakcie polowania; niektórzy artyści specjalizowali się w tego rodzaju malarstwie, np. George Stubbs – angielski „malarz koni” lub wprowadzali motywy animalistyczne do obrazów o tematyce krajobrazowej, rodzajowej czy batalistycznej, jak np. przedstawiciel polskiego realizmu Józef Chełmoński; malarstwo abstrakcyjne (nieprzedstawiające/ bezprzedmiotowe) – malarstwo, w którym nie występują figury ani przedmioty znane ze świata rzeczywistego a jedynie kształty abstrakcyjne; dzieło jest budowane za pomocą formy i plamy barwnej, nie odnosi się do rzeczywistości w sposób bezpośredni; ten rodzaj malarstwa rozwija się w XX wieku, jego prekursorem jest Wassily Kandinski; malarstwo abstrakcyjne dzieli się na abstrakcję liryczną i geometryczną; Znajomość wymienionych wyżej gatunków malarskich to jedna z podstawowych umiejętność każdego maturzysty podchodzącego do egzaminu z historii sztuki. Jeśli przy opisie tematu dzieła będziesz posługiwać się profesjonalnymi określeniami typu akt czy weduta zyskasz automatycznie punkty za terminologię a Twoja analiza będzie dużo bardziej precyzyjna, dlatego warto przyswoić je już dzisiaj! . . Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa: Wystawa "Pejzaż i sceny rodzajowe w malarstwie polskim XIX i XXw." Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa: Wystawa "Pejzaż i sceny rodzajowe w malarstwie polskim XIX i XXw." Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa: Korytarz I piętra

sceny rodzajowe w malarstwie polskim